Held op sokken zoekt stevige schoenen
(Sas’ Own Little World) Held op sokken. Weliswaar zijn het sokken in allerlei verschillende kleuren, maten, motiefjes en stofjes. Veelal zwart, sommige grijs, enkele wit en ook nog één paar bruine. Maar het zijn en blijven sokken. Wanneer er spannende dingen staan te gebeuren, kom je niet ver op sokken. In geval van moeten rennen is dat niet praktisch. Je voelt elk klein uitstulpinkje in de ondergrond. Elk takje, elk keitje. Vooral hier in de stad waar her en der kapot glas verspreid ligt, is dat erg gevaarlijk. Voor je het weet bezeer je je voeten en met een mooie snee in je grote teen rent het toch behoorlijk minder lekker. Plus met een beetje pech lig je als je over een gladde ondergrond rent binnen no time op de grond. Hier in huis op sokken rondjes rennen over het laminaat zou vast niet lang goed gaan. Daarnaast zijn er ook situaties waarbij het handig is als je gewoon eens goed van je af kunt schoppen. Dat maakt net even meer indruk. Komt wat harder aan. Met sokken is het net alsof je iemand aait. Niet handig. Overigens is het voor je eigen voet ook niet zo fijn om met sokken te schoppen. Dat doet nog steeds pijn. Ook is het gewoon koud, alleen sokken. In de zomer kan het nog wel. Maar in de winter?
De oplossing? Schoenen! Een paar stevige warme schoenen. Die voor extra evenwicht zorgen. Met goed profiel zodat je niet snel uitglijdt ongeacht de ondergrond. Het liefst zou je met die schoenen hele marathons moeten kunnen rennen. Ook boswandelingen kunnen maken. Echte dan hè? Door de jungle eigenlijk. Daarnaast zouden die schoenen ook geschikt moeten zijn om hele bergen te kunnen beklimmen. Want dat zou natuurlijk een echte overwinning zijn. Het moeten wel fijne schoenen zijn. Eerst drie weken met blaren lopen bevordert het stoere en heldhaftige gedrag nog niet. Mooi hoeven ze niet per se te zijn, maar ja, ik ben en blijf een vrouw. De juiste soort kleding geeft zelfvertrouwen. Dat geldt ook voor schoenen.
Mijn gekke persoonlijkheid vindt veel dingen eng. Dat varieert van de lift tot bungeejumpen. De ene angst is natuurlijk wel wat groter dan de andere. Maar het komt er op neer dat alles wat onbekend en dus nieuw is, op de een of andere manier een bepaalde angst aanjaagt. Een lift geeft me alleen nog maar een onrustig gevoel, voor het eerst ergens beginnen en dan geconfronteerd worden met een nieuwe grote groep zorgt ook al voor een misselijk gevoel. Laat ik het maar niet hebben over hoe ongelooflijk ziek van de zenuwen ik ben als ik op date moet. Moet inderdaad. Ineens hoeft die date helemaal niet meer zo. Ik blijf ook veel te lang op werkplekken hangen waar ik het helemaal niet naar mijn zin heb, omdat dat vertrouwd is. Mijn Groningse kennissenkring is relatief klein omdat nieuwe mensen aanspreken niet een hobby is. Ik heb weinig van de wereld gezien, mede omdat ik niet zo’n durfal ben. Ik hou van mijn sokken. Ze zijn niet handig. Maar ik hoef meestal niet te schoppen en te rennen. Laat die boswandelingen en bergbeklimmingen ook maar zitten. Ik kies wel voor de veilige weg. Waar ik gewoon op mijn sokjes veilig over kan wandelen. De saaiste weg, maar ook de meest veilige. Want deze weg ken ik. Hier zal ik niet verdwalen en ook mijn voetjes niet bezeren.
Tot het moment komt dat er iets op je pad komt wat je écht zo ongelooflijk graag wilt, dat je daarvoor van je veilige pad af moet dwalen, met een kapmes die gevaarlijke jungle door moet, die kilometershoge berg moet beklimmen om de top te bereiken. Dat moment is nu. Deze held op sokken heeft schoenen nodig.
Bron: Sas’ Own Little World
