Anna Breytenbach: Hoe te horen wat de natuur zegt

15 november 2022

(Substainable Human) Wat als we het vermogen hadden om de stille communicatie van dieren en de natuur te horen? Misschien kunnen we dat. Dierencommunicator Anna Breytenbach beschrijft het proces dat zij gebruikt om te horen wat de natuur zegt.

Hoe te horen wat de natuur zegt

Wat als er een manier was om te communiceren met andere wezens in de natuur en zelfs de natuur zelf?

Als men zich echt verplaatst in het perspectief van een andere soort, om zich voor te stellen hoe het zou kunnen zijn om die soort te zijn in hun omgeving, met hun prioriteiten, met hun dominante gevoel, en met hun manier van doen, kan ik letterlijk vanuit het perspectief van het dier weten wat hun beweegredenen zijn. En voor elk gedrag is er altijd een reden die dat gedrag aanstuurt. En buiten het perspectief van de soort, moeten we ook het perspectief van het individu kunnen zien. Net als mensen hebben verschillende individuen verschillende persoonlijkheden, verschillende behoeften en wensen.

Ons instinct is contextueel

Voor een empathisch begrip is het niet ongepast te beginnen met een ingebeelde activiteit. Hoe zou het zijn om die goudvis in die kom in de wachtkamer van de dokter te zijn? En het helpt enorm om je eerst hun fysieke werkelijkheid voor te stellen. Plaats jezelf alsof je aan de binnenkant van de kom zit en naar buiten kijkt en vanuit dat perspectief alle omringende meubels ziet. Stel je nu voor hoe het is om die huid en schubben of lichaamsbedekking te dragen. Zodra we ons beginnen voor te stellen hoe het zou kunnen zijn om de vijf zintuiglijke werelden van dat wezen te bewonen, leggen we een zeer goede basis voor ons om de specifieke ervaring en gedachten en gevoelens van dat individuele wezen over dingen te kunnen waarnemen.

Wanneer men zich in het reeds bestaande relationele veld begeeft, ontstaat er een soort waarneming en informatie die misschien meer in ons bewustzijn sijpelt omdat we nu eens stil en geconcentreerd zijn. Wat door het veld galmt komt beschikbaar om waar te nemen en dat gebeurt op onbewust niveau. Ons instinct is niet iets dat we moeten inschakelen, noch is het volledig individueel. Ons instinct is contextueel.

En misschien is het de kunst om een bepaalde vraag te stellen om er datgene uit te halen wat echt belangrijk is voor dat andere wezen, bijvoorbeeld dat ze pijn hebben of dat ze een behoefte hebben. Maar wat er gebeurt is dat die emissies van wat er is – gedachten, gevoelens, omstandigheden, staat van uitdroging van een boom, gewonde linkervleugel van een vogel, die zijn trouwens gewoon uitgezonden in de ruimte als onze gedachten en gevoelens.

En totdat die binnenkomende stukjes data door mijn mentale database van woordenschat, levenservaringen, emoties, beelden filteren en een match vinden, zou ik het niet weten. Als ik me verbind met een jonge olifant, die misschien ronddwalend en afgescheiden van de kudde is aangetroffen, en ik voel zijn verlatingsangst, kan ik als eerste denken aan mijn eigen persoonlijke herinnering aan de eerste schooldag toen ik vijf jaar oud was, omdat ik toen verlatingsangst had. En dat komt omdat de energie overeenkomt.

Hoe de boodschappen worden vertaald

Dus verschillende mensen die voor hetzelfde dier staan kunnen de binnenkomende boodschappen in zichzelf verschillend vertalen, en niemand zal zich vergissen. Ik krijg misschien een herinnering aan mijn eerste schooldag, de volgende persoon ziet misschien op een heel droge, technische manier gewoon de woorden “verlatingsangst” in zijn geestesoog, iemand anders krijgt misschien gewoon de rauwe emotie.

We lijden zelf aan een grote verlatingsziekte. En in onze dagen van haast, verpletteren we onze geest. We hebben een korte aandachtsspanne, we eisen onmiddellijke bevrediging, we zijn permanent afgeleid. We zijn ‘s avonds niet eens lang bij onze eigen huisdieren. We zijn er misschien als een soort holle zak, maar we zitten op apparaten of kijken in gedachten afgeleid naar iets. En de dieren zitten ons gewoon aan te kijken van “Hallo, het licht is aan maar er is niemand thuis.”

Geef je over aan je gevoel

Als we onszelf weer het gevoel gunnen erbij te horen, en ons daar zo diep aan overgeven, zouden onze handelingen, onze keuzes worden ingegeven door onze omgeving. We zouden er nooit van dromen een giftig wasmiddel te kopen voor onze wereldse huizen, omdat we ons zorgen zouden maken over de spinnen verderop in de afvoer buiten of de mieren die vergiftigd worden. We zouden er heel veel om geven. En we zouden ons verheugen over hoeveel die kleine mosstengel in één nacht is gegroeid. We zouden genieten zonder dat we concepten hoeven te maken. En zeker zonder een vreemde opvatting over relatieve waarde, relatief belang of relatieve intelligentie.

Ik wou dat ik niet zoveel tijd had besteed aan pogingen om het te begrijpen, want werkelijk ervaring is de enige echte leraar. En het is zo mooi om zo direct verbonden te zijn met deze andere wezens. Goh, weet je, het waren uren die weggezocht zijn en neus in boeken, ik had gewoon met een vlinder kunnen kletsen of op een grasspriet kunnen liggen en een gesprek kunnen voeren.