Laten we de volle zee veranderen in het grootste natuurreservaat ter wereld

(TEDTalk) Als je op een willekeurige plaats in de oceaan zou springen, zou je waarschijnlijk zoiets zien. Geen grote dieren. Omdat we ze uit het water hebben gehaald sneller dan zij zich kunnen reproduceren. 

Hoe het leven in de oceaan gered kan worden

Vandaag stel ik een strategie voor om het leven in de oceaan te redden en de oplossing heeft veel te maken met economie. In 1999 was een kleine plaats genaamd Cabo Pulmo in Mexico een onderwater woestijn. De vissers waren zo ontdaan door het niet kunnen vangen van genoeg vis dat ze iets deden wat niemand verwachtte. In plaats van langer de zee op te gaan om de overgebleven vissen te vangen, stopten ze in het geheel met vissen. Ze creëerden een ‘national park’ op zee. Een ‘no-take’ marien reservaat.

Toen we 10 jaar later terugkwamen, zagen we dit. Wat eerst een dorre onderwaterwereld was, was nu een caleidoscoop van leven en kleur. We zagen het naar ongerepte staat teruggaan in slechts 10 jaar. Inclusief de terugkeer van grote roofdieren, zoals baarzen, haaien en makrelen. En die visionaire vissers verdienen nu veel meer geld met toerisme. Welnu, als we economische behoeften en behoud op één lijn kunnen stellen, kunnen er wonderen gebeuren. Soortgelijk herstel is gezien over de hele wereld. Ik heb 20 jaar lang de invloed van mensen op de oceaan bestudeerd. Maar toen ik met eigen ogen de opleving van plekken als Cabo Pulmo zag, gaf dat me hoop.

Haaien zijn goed voor het ecosysteem

Dus ik besloot mijn baan als universiteitsprofessor op te zeggen om mijn leven te wijden aan het redden van plekken in de oceaan zoals deze. Het team van National Geographic Pristine Seas ontdekte, onderzocht en documenteerde in de afgelopen 10 jaar enkele van de wildste plekken die de oceaan nog heeft en werkte samen met overheden om ze te beschermen. Ze zijn nu allemaal beschermd en beslaan een gebied half de grootte van Canada.

Deze gebieden zijn de Yellowstone’s en Serengeti’s van de zee. Dit zijn de gebieden waar je in het water springt en meteen omringd wordt door haaien.

Dit is goed, want haaien zijn een goede indicatie voor de gezondheid van het ecosysteem. Deze gebieden zijn tijdmachines die ons naar de oceaan van 1000 jaar terug brengen. Maar ze laten ons ook zien hoe de toekomstige oceaan kan zijn. Omdat de oceaan buitengewone vernieuwende kracht heeft, hebben we in slechts enkele jaren groot herstel gezien. We moeten gewoon veel meer bedreigde gebieden beschermen, zodat ze weer wild en vol van leven worden.

We hebben een gezonde oceaan nodig

Maar vandaag is slechts twee procent van de oceaan volledig beschermd tegen visserij en andere activiteiten. En dat is niet genoeg. Studies stellen dat de oceaan voor minstens 30% beschermd moet zijn — niet enkel om marien leven te redden, maar ook om ons te redden. Want de oceaan geeft ons meer dan de helft van de zuurstof die we ademen, voedsel, het absorbeert veel van de koolstofuitstoot die we de atmosfeer inpompen. We hebben een gezonde oceaan nodig om te overleven. Welnu, is er een manier om oceaanbescherming te versnellen? Ik denk het wel. Daarvoor is het nodig dat we naar de volle zee kijken.

Wat betekent visserij op volle zee

Wat is de volle zee? Kustlanden hebben autoriteit over de 370 km vanaf de kust. Alles voorbij deze gebieden wordt de volle zee genoemd. In het donkerblauw op deze kaart. Geen land bezit de volle zee, geen land is er verantwoordelijk voor, of juist allemaal, een beetje het Wilde Westen dus. Er zijn twee soorten visserij op de volle zee. Op de bodem en dichtbij het oppervlak. Bodem trawling is de destructiefste activiteit in de wereld. ‘Super trawlers’, de grootste vissersboten in de oceaan, hebben netten die groot genoeg zijn om een dozijn 747 jets te omvatten. Deze gigantische netten vernietigen alles wat ze tegenkomen — waaronder diepzeekoralen die op zeeterpen groeien en duizenden jaren oud kunnen zijn. Vissen aan de oppervlakte raakt voornamelijk soorten die migreren tussen de volle oceaan en territoriale wateren, zoals tonijnen en haaien. Veel van deze soorten zijn bedreigd door overbevissing en slecht management.

Wie vist in de open zeeën? Tot voor kort was het moeilijk om dat exact te weten, omdat landen niet veel loslieten over hun lange-afstandvisserij. Maar nu kunnen we door satelliettechnologie individuele boten traceren. Dit verandert de zaak. En dit is de eerste keer dat we de data presenteren die jullie nu gaan zien. Ik ga jullie de routes van twee boten laten zien gedurende de tijdspanne van één jaar, gebruikmakend van een geautomatiseerd identificatiesysteem. Dit is een long-liner die vist rond de zuidkust van Afrika. Na daar een paar maanden gevist te hebben, gaat de boot herbevoorraden in Japan. Korte tijd later zien we het hier vissen rondom Madagaskar. Deze Russische trawler vist waarschijnlijk op kabeljauw, in Russische wateren, en doorkruist daarna de Noord Atlantische volle zee.

Is het vissen op volle zee wel zo oprecht en winstgevend

Dankzij Global Fishing Watch hebben we meer dan 3600 boten kunnen traceren van meer dan 20 landen die in de volle zee vissen. Ze gebruiken satellietpositionering en machine-learningtechnologie om automatisch te identificeren of een boot alleen maar vaart of vist. Dat zijn de witte punten hier. Met een internationale groep van collega’s besloten we uit te zoeken niet alleen wie er vist in de volle zee, maar vooral wie ervan profiteert. Mijn collega Juan Mayorga van de University of California in Santa Barbara heeft een kaart gemaakt van de visinspanning, dat is de hoeveelheid tijd en brandstof die het gekost heeft per pixel in de oceaan. We hebben een kaart voor ieder land. China, Taiwan, Japan, Korea en Spanje samen zijn verantwoordelijk voor bijna 80 procent van visserij in de volle zee.

Als we alle landen samenvoegen, krijgen we dit. Omdat we de identiteit kennen van elke boot in de database, weten we zijn grootte, laadruimte, de kracht van de motors en hoeveel bemanning er aan boord is. Met deze informatie, kunnen we de kosten berekenen van brandstof, arbeid etc. Dus voor de eerste keer was het mogelijk om de visserskosten op de volle zee in kaart te brengen. Hoe donkerder het rood, hoe hoger de kosten. Dankzij onze collega’s van de University of British Columbia weten we hoeveel elk land daadwerkelijk vist. En we weten de prijs van de vis als die van het schip komt. Gecombineerd met de data van inspanning was het mogelijk om de opbrengsten van vissen in de volle zee weer te geven. Hoe donkerder het blauw, hoe hoger de inkomsten. We hebben kosten en we hebben inkomsten. Dus voor de eerste keer is de winstgevendheid van visserij op volle zee in kaart gebracht.