De “favoriete” gespreksonderwerpen van een voornamelijk uit oestrogeen bestaand gezelschap
(Sas’ Own Little World) Onlangs berichtte ik over mijn onkunde in het man-vrouw-gedoe. Daarin was ik echter niet helemaal volledig. Die onkunde ontstaat namelijk alleen als ik een man als potentiële kandidaat zie voor romantische taferelen. Als ik een jongeman niet op die manier interessant vind, is er van die onkunde in geen velden of wegen iets te bekennen.
Sterker nog: ik vind dat je met mannen juist heerlijke gesprekken kunt voeren, ontzettend met ze kunt lachen en meestal zijn mannen ook goede vertellers. Of je het nu over de zin des levens of over buitenaardse wezens wilt hebben, meestal kun je daar met een man wel mee uit de voeten. Hoewel ik wel eens heb gedreigd dat ik alle mannen naar de maan zou willen sturen, lijkt het me echter bijzonder saai, geen mannen in mijn leven. Wel staat daar tegenover dat je moet voorkomen dat je als vrouw alleen in een heuse mannencultuur terechtkomt. In een gezelschap bestaande uit alleen mannen bestaat de kans dat je het slachtoffer wordt van gesprekken over auto’s, voetbal, bier en natuurlijk al dan niet “lekkere wijven”.
Wat je echter ook niet moet hebben, is een groot gezelschap van alleen maar vrouwen dat elkaar oppervlakkig kent. Ik ben namelijk ook niet zo goed in dat vrouwengedoe. Althans niet als die grote groepen uit alléén maar vrouwen bestaat. Wij dames hebben namelijk onze eigen variant van het bier, auto’s en voetbalgebeuren. De meest vreselijke onderwerpen!
Als twee goed bevriende vrouwen één-op-één afspreken, is er meestal niet zoveel aan de hand. Ik heb hele fijne gesprekken met lieve vriendinnen. Vrouwen praten elkaar bij, vertellen over hun belevenissen, spuien hun gal over wat ze dwars zit, gaan in op mannenproblematiek- of belevenissen, complimenteren elkaar op hoe ze eruitzien, wisselen wat tips en trucs uit – zelfs over onderstaande, maar anders -, roddelen in sommige gevallen nog een beetje en klaar. Maar in een groter gezelschap valt een groot deel van die onderwerpen af en blijft er dus minder over om over te praten. Dan ga je naar onderwerpen zoeken. En wat hebben vrouwen zoal gemeen? Juist.
In een grote groep vrouwen gaat het al snel over dingen als kleding. Dat bh’s en strings rotdingen zijn en nooit lekker zitten, dat het altijd zo’n gedoe is om een broek te vinden die meteen past, en over wat in de mode is natuurlijk. Ook komt er wel eens zo’n opmerking voorbij dat ze al jaren een broek in de kast hebben liggen, die nooit dragen en uiteindelijk weggooien; waarna die broek natuurlijk weer ín raakt. Een opmerking waar mijn oortjes van gaan klapperen. Persoonlijk vind ik kleding namelijk helemaal NIET interessant. Ik draag waar ik me fijn in voel en niet omdat iets in is of niet. Laat staan dat ik spijt krijg als ik iets weg heb gegooid, omdat het dan ineens weer in is. Kleding passen vind ik een nog groter drama, wat betekent dat ik stiekem helemaal niet zo van shoppen houd. Ik raak dan ook altijd heel stil als het onderwerp mode voorbijkomt.
Waar ik ook heel stil van word, is het onderwerp kinderen. Ik word ook een jaartje ouder en kom een beetje in de leeftijdsgroep dat mensen wel echt aan kinderen beginnen te denken of ze al hebben. Natuurlijk ben ik heel blij voor de gelukkige papa ’s en mama’s, leef ik mee en bekijk getrouw alle babyplaatjes. Maar ik heb gewoon helemaal niets met kinderen. Veel pasgeborenbabyfoto’s doen mij denken aan kleine aliens. Ook als ze wat ouder zijn, zijn ze ondeugend, krijsen de hele supermarkt bij elkaar, omdat ze hun zin niet krijgen. Ze luisteren niet, maar zeuren wel. Ik vind ze gewoon niet leuk. Dat heb ik nadat ik zelf die leeftijd ben ontgroeid ook nooit gevonden en zal ik zeer waarschijnlijk nooit meer gaan vinden. De opvoedproblematiek is dan ook iets waar ik niet over mee kan praten. En dat wil ik heel graag zo houden!
Over geen kinderen willen gesproken: gelukkig krijg je als vrouw elke maand weer bevestiging – als het goed is in elk geval – dat je wederom niet zwanger bent. Wat je veel tegenkomt aan een tafel vol oestrogeen zijn gesprekken over de pil, maandverband, tampons en de bijbehorende maandelijkse kwaaltjes. Het is naar, het is vies, het is vervelend. Moeten we nu echt met de gehele groep bespreken hoe onprettig dat terugkerende fenomeen is?
Nog zoiets onprettigs dat zo gewoon is in deze westerse maatschappij, waar vooral vrouwen mee te maken hebben, en daarom een favoriet gespreksonderwerp lijkt te zijn: ontharen. “Wat gebruik jij?” Goed, nu kan het geen kwaad om wat tips en trucs uit te wisselen. Maar ook dit is zo’n vervelend iets waar net als die stomme afwas nooit een einde aan komt. Het kan erg pijnlijk zijn en voor je goed en wel in je rokje de deur uit kan, heeft de eerstvolgende haar zich alweer aangediend. Als ik gezellig uit eten ben, wil ik daar toch niet bij stilstaan?
Een laatste onderwerp dat veel vrouwentongen losmaakt: mannen! Laatst bevond ik me in vrouwelijk gezelschap en bij gebrek aan beter tijdverdrijf, kwam iemand op het onderwerp “lekkere mannen“. Natuurlijk kan ik mannelijk schoon ook waarderen, maar ik ben allergisch voor het woord lekker. Misschien omdat ik er zo’n negatieve associatie bij heb. Bij lekker denk ik gelijk aan een “gladde jongen”, die van zichzelf weet dat hij er goed uitziet en daardoor automatisch mijn interesse verliest. Dat vind ik namelijk juist niet aantrekkelijk. Vice versa geldt dat overigens ook. Iemand die mijn naam in de combinatie met lekker gebruikt, kan erop rekenen dat ik afgeknapt ben voordat hij zijn zin ten einde heeft gebracht.
Natuurlijk overdrijf ik een beetje en hebben wij vrouwen het niet alleen maar over deze onderwerpen. Mocht het echter nog niet duidelijk zijn: grote groepen die alleen maar uit vrouwen bestaan, genieten ook niet echt mijn voorkeur. Het liefst heb ik een gemengd gezelschap. Vijftig procent vrouwen, vijftig procent mannen. Vraag me niet hoe het komt, maar spontaan vliegen dan ineens de meest interessante verhalen en anekdotes over tafel.
Bron: Sas’ Own Little World
