Herkennen we talent wel?
(Sigrid van Iersel) Bij de ingang van metrostation L’Enfant Plaza in Washington DC stond 43 minuten lang een straatmuzikant met een honkbalpet te spelen op zijn viool. Het was geen gewone muzikant…
Herkennen we talent wel?
Het was ochtendspitsuur. Op dit tijdstip liepen naar schatting 1000 mensen door het station naar hun werk.
Slechts zes mensen stopten voor de muzikant en bleven even staan.
Degene die het meeste aandacht aan de violist besteedde, was een driejarige jongen. Zijn moeder sleepte hem gehaast mee, terwijl het jongetje achterom bleef kijken. Ongeveer 20 mensen gaven de muzikant geld, maar liepen verder in hun gewone tempo door.
Uiteindelijk haalde de violist 32,17 dollar op. Toen hij ophield met spelen en het weer stil werd, merkte niemand dat op. Laat staan dat er een applausje klonk.
Wereldberoemde muzikant
De muzikant was Joshua Bell, een van de beste musici ter wereld. Hij speelde geen huis-, tuin- en keukendeuntjes, maar stukken van Bach en andere meesterwerken. Zijn Stradivarius was 3,5 miljoen dollar waard.
Twee dagen daarvoor had hij een optreden gegeven in het uitverkochte theater van Boston. De kosten van de tickets voor dit optreden waren 100 dollar per plaats. Bij de metro werd hij door slechts één persoon herkend, namelijk door een vrouw die enkele weken daarvoor een optreden van hem had bijgewoond.
Bell speelde incognito in het metrostation op uitnodiging van de Washington Post. Het optreden was een onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en prioriteiten bij mensen. Het hele experiment werd vastgelegd met een verborgen camera en microfoon. Dat filmpje ging sindsdien de hele wereld over.
Dit experiment heeft velen aan het denken gezet.
Want de vraag die dit experiment oproept is of we talent wel weten te waarderen en herkennen, als dat talent zich in een onverwachte context presenteert. Kunnen wij in een gewone omgeving op een ongewoon uur schoonheid herkennen? Hoe vast zitten wij in onze eigen referentiekaders?
En de meest indringende vraag: als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar een van de beste musici ter wereld, hoeveel andere zaken gaan dan aan ons voorbij?
Talent of muzieksmaak
Natuurlijk kun je het ook van een heel andere kant bekijken, als dit experiment dan toch over waarnemingsvermogen, smaak en prioriteiten gaat.
Hadden de metrobezoekers niet gewoon een heel andere muzieksmaak? Vonden zij op tijd komen op dat moment wat belangrijker dan genieten van muziek? En werd het talent van deze violist niet overgewaardeerd als zoveel mensen hun haastige tocht er niet voor onderbraken?
Op Youtube is het filmpje te zien wat hierover gemaakt is: Stop and hear the music.
Wat denk jij? Is talent meteen te herkennen? En kunnen we dat dan ook bij mensen in onze omgeving gemakkelijk waarnemen, zoals bij onze kinderen? En weten we het verhaal over die talenten goed te vertellen?
Bron: Sigrid van Iersel
Je zou ook interesse kunnen hebben in:
